Hunt: Showdown - Souls of a Feather

Deze DLC bevat 1 legendarische jager met twee variaties, 2 legendarische wapens en 1 legendarisch hulpmiddel: - Kwelgeest: Morrigan (legendarische jager) - Kwelgeest: Midian (legendarische jager) - Wing's Wake (Winfield 1893 Slate Riposte) - Heart's Dowry (LeMat Mark II UpperMat) - Cagebreaker (Sticky Bomb) Het woord 'Scrapbeak' werd voor het eerst uitgesproken met een laatste, gekwelde adem. Het was een wanhopige smeekbede om anderen te redden uit de val van het beest, maar wekte in plaats daarvan nieuwsgierigheid op. Een dapper trio volgde het lokaas van Scrapbeak, maar trof geen angst aan, alleen maar macht. Zwaar onder de indruk offerden ze de dienaar van het beest voordat ze hun eed van trouw zweerden. In de verzonken, hongerige ogen van die macht stelden ze echter niks voor. Het trio raakte dan ook al snel ontevreden. Geen enkel offer (van anderen of zichzelf) kon daar verandering in brengen, waardoor ze alle drie verschillende wegen wilden gaan bewandelen: De een sleep zijn sikkel en had Scrapbeak in het vizier. De andere keek verder dan Scrapbeak en wilde in de gunst komen bij hogere machten. De derde laadde haar pistool met twee kogels en kortwiekte het trio. Wreed, complotterend en lafhartig was de overlevende dienaar niet tevreden met een nest voor alleen zichzelf. Ze had een gooi naar de macht gedaan, met als uitkomst dat zij zelf nu machteloos was. Daarom begon ze haar eigen volgelingen te verzamelen. Er was immers geen gebrek in New Orleans aan jengelende mieren die anderen wilden onderdrukken. Toch had de dwaze dienaar zich nooit kunnen voorstellen dat haar volgelingen nog verraderlijker dan zij zelf zouden kunnen zijn. Twee discipelen vonden de liefde voor de duisternis in elkaars zielen en wisten met chirurgische precies door te stoten naar de top, waarbij ze verzamelden wat ze wilden van karkassen, tot ze met hun klauwen de ruggengraat van de dienaar zelf doorboorden. Zij was niet geschikt om Scrapbeak te eren, hunkerend naar de macht die ze vervolgens zelf niet durfde aan te nemen. De lichamen van de geliefden waren tempels, huizen voor de diepe eerbied voor dat wat Scrapbeak had gemaakt, in wiens naam het koppel voor niks en niemand bang was, zelfs niet voor hun meester. Een meester die zou veranderen met de getijden, maar hun liefde voor elkaar en hun hunkering naar onnatuurlijke macht waren onwrikbaar. Samen hadden ze iedereen die in de weg stond weggewerkt, en samen planden ze de ondergang van degene die ze aanbaden. Wanhopig vasthoudend aan de macht, zouden ze worden verdrongen door meer verraders, of zouden hun dromen van god worden in vervulling gaan. Morrigan en Midian: verbonden door lichaam, ziel en verdoemenis.