Hunt: Showdown – The Penitent

Deze DLC bevat een legendarische Hunter, twee legendarische wapens en een legendarische verbruiksitem: - The Penitent (één Hunter) - Delirium (één wapen) - The Scourge (één wapen) - False Sacrament (regeneratieschot) Als een jachthond die voor het eerst vers vlees proeft, raakte Damien Yedaiah geobsedeerd door pijn toen het klappen van zijn zweep hem de verlossing en vergeving schonk waar hij al jaren naar had gezocht. De pijn hielp Damien zijn wroeging te bestrijden en zijn herinneringen te verbrijzelen - een zegen geschonken door de Heer zelf. Maar naarmate de jaren verstreken, groeiden zijn littekens - getuigenissen van zijn onverbiddelijke toewijding. Zware wonden strekten zich als bergen over zijn lichaam uit en begroeven zijn spanning diep onder dikke lagen korst en litteken. Toen, op een dag, werd zijn lichaam gevoelloos en liet pijn, zijn gids naar verlossing, hem in de steek. Elke pijnscheut werd vergezeld door zweet, bloed en zijn onharmonische gekreun dat zijn demonen op afstand had gehouden, maar die nacht scheerde zijn zweep voor niets door de lucht. Het licht van een kaars, te zwak om zelfs de was eronder te verlichten, flikkerde een keer, toen twee keer, terwijl de zweep op en neer ging, huid en vlees scheurend, maar het bracht geen pijn, alleen teleurstelling. Schaduwen dansten met het flikkerende licht alsof ze hun komst vierden, en de demonen, luider schreeuwend dan ooit, begroetten Damien spottend. Een angstige kreun weerklonk in zijn heiligdom, een crypte onder de Sint-Franciscus Serafijnkerk, en Damiaan beefde van wanhoop toen zijn demonen weer opdoken. Bezeten door een behoefte om de pijn te ontvluchten, deed hij wat hij moest doen om hen het zwijgen op te leggen; hij wikkelde de delen van zijn lichaam die niet door de zweep waren geraakt in prikkeldraad. Maar het was niet genoeg. Wanhopig vilde hij zijn eigen gezicht en verborg het achter een stoffen zak gedompeld in zout. Maar de extase was tijdelijk. Het licht van de kaars stierf, en daarmee ook de hoop. Hij stond in het donker, omringd door zijn verleden, terwijl herinneringen voor zijn ogen flitsten: zijn vrouw, met opengesneden borstkas, verbrijzeld gezicht, en haar handen vastgebonden met haar eigen ingewanden – haar ogen op hem gericht, alsof ze smeekte om een genade die nooit zou komen. Achter haar, zijn zoon, ledematen uit de gewrichten, elk aan een groot kruis genageld en ruw aan elkaar genaaid, als een standbeeld van vlees. En Damien met het jachtgeweer dat hij later Delirium noemde, als een herinnering aan zijn zonden. En door de waanzin van de beelden heen sprak een stem over vrede, een belofte die te verleidelijk was om te weerstaan. Met The Scourge in zijn hand, nog druipend van zijn eigen bloed, zette hij zijn eerste stap in de AHA-vestiging in Louisiana, en de stemmen, nu harmonieus, verwelkomden hem bij de jacht.